Δευτέρα 21 Ιανουαρίου 2013

Εγώ Φταίω!


 

Νομίζεις πως είναι κάπου μακριά και δεν ακούν.
Νομίζεις πως είναι απασχολημένα  και δεν σε βλέπουν.
Νομίζεις πως είναι μικρά και δεν θα καταλάβουν…

Η μαμά γύρισε αργά από τη δουλειά. Είναι κουρασμένη.
Κάνει δουλειές και είναι θυμωμένη.
Εγώ φταίω αν  είχα μαζέψει τα παιχνίδια μου, δεν θα χρειαζόταν να κουραστεί για να τα μαζέψει εκείνη…

Η αλήθεια είναι πως είναι εκεί. Κρυμμένα ή απλά αόρατα.
Μέσα στον μικρό χρωματιστό τους κόσμο, εκεί που εσύ είσαι πελώριος.
Ο γονιός, ο τροφός, ο δάσκαλος, ο αρχηγός…
Ο Πελώριος!
 
Η μαμά ξέχασε το φαγητό. Το φαγητό κάηκε κι η μαμά είναι λυπημένη γιατί πρέπει να κάνει άλλο.
Εγώ φταίω. Αν είχα κάνει μόνος τα μαθήματα μου δεν θα χρειαζόταν η μαμά να με βοηθήσει  και δεν θα καιγόταν το φαγητό…

Ακούν, νιώθουν, οσφραίνονται την αγωνία, το φόβο, το θυμό, την κούραση, την ένταση…
Τα νιώθουν χωρίς να το θέλουν.

 
Θυμωμένη μαμά, παιδάκι που κλαίει. Γιώργος

Ο μπαμπάς φτιάχνει τη βρύση που χάλασε και εγώ παίζω με τα κατσαβίδια του…Έσπασε όμως ο σωλήνας και πλημμύρισε η κουζίνα με νερά. Είναι θυμωμένος και φωνάζει και η μαμά μαλώνει μαζί του. Εγώ φταίω, αν δεν ήμουν μέσα στα πόδια του όλη την ώρα δεν θα είχε γίνει αυτό!

Χωρίς να το επιδιώκουν, τα κάνουν όλα «δικά τους».
Φταίνε αυτά…
Για όλα.
Για τα πάντα.
Για τα αδύνατα.
Για τα αδιανόητα.
Φταίνε αυτά!

Η μαμά μάλωσε με τον μπαμπά. Φωνάζουν κι είναι πολύ θυμωμένοι. Εγώ φταίω, αν είχα πάει πιο νωρίς για ύπνο, δεν θα ήταν τόσο κουρασμένοι και δεν θα θύμωναν, τόσο πολύ!

Οι μικροί, άγουροι άνθρωποι. Νέοι σε έναν κόσμο παλιό κι ακατανόητο.
Κι αν όλα αυτά πια είναι για εσένα απλά. Κι αν είσαι ο μόνιμα κουρασμένος ενήλικας, με τις μεγάλες ευθύνες και τη δύσκολη καθημερινότητα

Όταν φοβάμαι. Άγγελος

Θυμήσου…
Θυμήσου εσένα κρυμμένο στις σκιές.
Να ακούς, να νιώθεις, να παλεύεις, με τα «θηρία» και να νομίζεις , να πιστεύεις, για κάποιο ανεξήγητο λόγο πως είναι δικά σου… Κι εσύ να πρέπει  να αλλάξεις! Εσύ να βρεις τη λύση στα δικά τους προβλήματα…

Ο μπαμπάς μετράει τα λεφτά και δεν φτάνουν. Είναι λίγα. Θύμωσε και είναι νευριασμένος. Εγώ φταίω αν δεν του είχα ζητήσει να μου πάρει κρουασάν... Δεν θα ξαναζητήσω να μου πάρουν τίποτα…

Θυμήσου πως είναι να νιώθεις ότι πρέπει να αλλάξεις χωρίς να ξέρεις το γιατί, χωρίς να ξέρεις το πώς…
Πως;
Θυμήσου πως είναι να νιώθεις συνέχεια πως είσαι «το λάθος»… πως «εσύ φταις».
Απλά θυμήσου…

Πως φαίνεσαι στα μάτια μου, όταν θυμώνεις. Άγγελος

Η αδερφή μου έχασε το αρκουδάκι της και δεν μπορεί να κοιμηθεί. Κλαίει κι η μαμά κι ο μπαμπάς την μαλώνουν που όλο το χάνει. Εγώ φταίω αν δεν είχα μπει στο δωμάτιο της να παίξω, σίγουρα δεν θα είχαν ανακατευτεί τα παιχνίδια και θα έβρισκαν το αρκουδάκι της!

Θυμήσου: Τα λόγια που σε πλήγωσαν για να μην τα ξαναπείς.

Ο μπαμπάς δεν έχει καθόλου χρόνο για να με βοηθήσει στα Μαθηματικά. Η μαμά είναι στη δουλειά και πρέπει να τα κάνει όλα μόνος του.
Κλαίω στο δωμάτιο μου γιατί δεν καταλαβαίνω και με μαλώνει.
Εγώ φταίω, αν ήμουν καλή κι άκουγα την δασκάλα στο σχολείο θα καταλάβαινα τα μαθηματικά μου…Ο μπαμπάς μου λέει ότι είμαι ανόητη και χαζή…Είμαι χαζή!

Όταν είμαι χαρούμενος. Αγγελος
 
Θυμήσου: Τις πράξεις που σε πόνεσαν για να μην τις ξανακάνεις.

Στο σχολείο έχασα την κασετίνα μου. Δεν μπορώ να την βρω πουθενά. Φοβάμαι να το πω γιατί θα με μαλώσουν. Εγώ φταίω…είμαι απρόσεχτος, αν πρόσεχα τα πράγματα μου δεν θα έχανα την κασετίνα. Τώρα μπορεί να μου τραβήξουν το αυτί ή τα μαλλιά και θα μπω τιμωρία στο δωμάτιο μου. Φοβάμαι.

Κι ύστερα θυμήσου τον ήχο του παιδικού σου γέλιου και σκέψου ποιοι ήταν οι λόγοι που εκείνο το γέλιο έπαψε!

 Παίζουμε και χτυπάμε τα παιχνίδια μας στο πάτωμα και γελάμε. Η μαμά και ο μπαμπάς μας λένε να σταματήσουμε. Δεν κάνουμε τίποτα μόνο γελάμε. Μας φωνάζουν να σταματήσουμε να κάνουμε βλακείες και να κάνουμε επιτέλους ησυχία…γελάμε κρυφά και μετά εκείνοι θυμώνουν γιατί τους κοροϊδεύουμε. Μας έπιασαν δυνατά  από το χέρι και μας έκλεισαν στα δωμάτια μας. Μόνους…
Εμείς φταίμε γιατί γελούσαμε τόσο δυνατά…δεν κάνει να γελάμε τόσο δυνατά…δεν κάνει να γελάμε!!

Ευτυχισμένο παιδάκι. Γιώργος

Χιλιάδες λόγοι.
Σε ένα πελώριο στα μάτια του κόσμο, υπάρχουν χιλιάδες λόγοι για να φταίει. Σε μια ζωή της οποίας δεν έχει τον έλεγχο.
Δίπλα σε ανθρώπους από τους οποίους εξαρτάται απόλυτα.
Υπάρχουν εκατοντάδες παράλογες στιγμές στις οποίες φταίει.
Δεκάδες παράλογα λάθη τα οποία δεν έκανε, δεν προέβλεψε, δεν γνώριζε και για τα οποία φταίει…

Αυτός ο μικρός άνθρωπος με τα λεπτά χέρια και τα πελώρια μάτια.
Φταίει για όλα και ζει την καθημερινή αγωνία…για όλα αυτά για τα οποία θα φταίει μέχρι το τέλος της ημέρας…
Προσπαθεί σκληρά να ελαχιστοποιήσει τα λάθη μα είναι αδύνατον να γίνει αυτό.
Άλλωστε πώς να σταματήσεις να φταις για κάτι που δεν φταις;

Σε κάθε φωνή, σε κάθε ένταση, μια σκιά είναι πίσω.
Ένα προσωπάκι σιωπηλό, χλωμό, παρακολουθεί με αγωνία και δεν προσπαθεί πια να καταλάβει…Το έχει πάρει απόφαση πως φταίει!!!

Όχι. Στόχος δεν είναι η ενοχή. Στόχος είναι η ευθύνη.


Συναισθηματικό θερμόμετρο: Πως νιώθω όταν η μαμά κι ο μπαμπάς είναι
 πολύ θυμωμένοι, λιγότερο θυμωμένοι, χαρούμενοι. Γιώργος
Πως γίνεται αυτό με εμένα;…
Αλλάζω και προσπαθώ να αλλάξω όχι από τη στιγμή που έγινα γονιός αλλά, από τη στιγμή που το συνειδητοποιώ.
Από τη στιγμή που νιώθω την ανάγκη να κάνω χαρούμενο, όχι μόνο το παιδί μου αλλά να ξανακάνω χαρούμενο το παιδί εκείνο.

Το μικρό μπερδεμένο ανθρωπάκι που νόμιζε πως φταίει για όλα…
Εμένα!Εσένα!
Πριν θυμώσεις, πριν μιλήσεις, πριν σηκώσεις τη φωνή σου ή το χέρι σου, στάσου λίγο και σκέψου...Σκέψου την δύναμη που έχεις. Εσύ ο πελώριος γονιός. Σκέψου την εξουσία! Την εξουσία σου πάνω του...Τον έλεγχο σε έναν άλλο άνθρωπο.

«Θα σε πάρω αγκαλιά και θα σε σφίξω όπως σου αξίζει.


Μην φοβάσαι μικρέ άνθρωπε. Δεν σου έχω πει ποτέ ψέματα και σήμερα θα σου πω μια μεγάλη και δύσκολη για εμένα αλήθεια…
Να θυμάσαι λοιπόν, δεν φταις εσύ, εγώ φταίω!»
 
...Σε όλους τους μικρούς μας ανθρώπους. Σε αυτούς που μεγαλώνουμε και σε αυτούς που ζουν ακόμη μέσα μας...Σε εσάς αγαπημένοι...
                                                                                                       Κατερίνα

65 σχόλια:

ΜΑΡΙΑ -ΑΔΑΜ είπε...

Τι λες τώρα!!!Συγκλονιστικό!!!Μέσα στο σπίτι μου ζεις!!!Πόσο δίκιο έχεις και πόσο εύκολα περάσαμε απέναντι και κυριευτήκαμε από το άγχος του σωστού γονιού που ξεχάσαμε το παιδί μέσα μας!!

Λαμπρινή είπε...

Νιώθω σαν να μ'έπιασες από τους ώμους και να με πήγαινες πέρα δώθε να ταρακουνηθώ...να ξυπνήσω.Ευχαριστώ.
Καλημέρα αγαπημένη!

alex είπε...

Κλαημέρα!!!
Τι ανάρτηση και αυτή... πόσες αλήθειες...
πόσος χαμένος χρόνος γεμάτος από ενοχές,αιτίες,λάθη...
σε μικρούς ανθρώπους που δεν έφταιγαν σε τίποτα...
Ναί εγώ φταίω ασυζητητί χάθηκε όμως τόσος χρόνος και στιγμές.
Τα μικρά αγγελούδια,οι αυριανοί άνθρωποι με τις δικές μας λανθασμένες πολλές φορές οδηγίες χρήσης.
Αν μπορούσαμε να δούμε τα μάτια τους,να ακούσουμε το γιατί τους,να είχαμε χρόνο.....Καλή σου μέρα και καλή εβδομάδα.

Litsa είπε...

Υπέροχο!
Θα το θυμάμαι...

Craftlandgr είπε...

καλημερα!!ποσο συγκινητικη ειναι αυτη η αναρτηση σου!!!ποσα λαθη κανουμε εμεις οι γονεις..και τι επιδραση εχουμε στις ψυχουλες των παιδιων μας...ποσο πρεπει να προσεχουμε αυτα που λεμε και κανουμε...
Καλη βδομαδα να εχεις!!

ikaxela είπε...

Χίλια ευχαριστώ για την υπενθύμιση. Δεν πρέπει να το ξεχνώ ποτέ! φιλιά

thomi είπε...

Καλημερα!
η ΑΝΑΡΤΗΣΗ ειναι σωστή αφύπνιση για τους γονιούς(και οχι μόνο) το καλο(ή και κακό) με μένα είναι οτι ξέχασα να μεγαλώσω..πολλες φορες πιανω τον εαυτό μου να θυμάται απίστευτες λεπτομέρειες και συναισθήματα της παιδικής μου ηλικίας, χαρτάκια που έγραφα οτι οταν μεγαλώσω και κάνω δικά μου παιδιά δεν θα τους πω ποτε αυτό, ή δεν θα κάνω ποτέ εκείνο, αποτύπωνα απο παιδακι τα συναισθηματα μου και ωρες ωρες θαρρώ πως είμαι εκεινο το κοριτσάκι με τα γρατσουνισμένα γόνατα, απλα αλλαξε το περιτυλιγμα..ισως γιαυτο να είμαι ευτυχισμένη με τα πολύ απλά, ισως γιαυτό να μη βλεπω ποτέ ειδήσεις κ να μην μιλάω για πολιτική, γιατί αυτά είναι για τους μεγάλους(ετσι σκεφτομουν κ τοτε κ τωρα).Αν ολοι κρατούσαμε τα παιδικα μας συναισθηματα κ την αθωα ψυχουλα μας ολα θα ηταν πολυ πολυ καλυτερα!

thomi είπε...

Δεν ξέρω τι να παίξω στα παιδιά
στην αγορά, στο Λαύριο
Είμαι μεγάλος, με τιράντες και γυαλιά
κι όλο φοβάμαι το αύριο

Πώς να κρυφτείς απ' τα παιδιά;
Έτσι κι αλλιώς τα ξέρουν όλα.
Και μας κοιτάζουν με μάτια σαν κι αυτά
όταν ξυπνούν στις δύο η ώρα

Dee Dee είπε...

Αχ βρε Κατερινα μου, υπεροχη αναρτηση!!! Μας εκανες λιγο καλυτερους γονιους ετσι απλα!!!
Σε ευχαριστω!

καλη εβδομαδα!

4 seasons είπε...

Γιατί κλαίω συνέχεια; Γιατί; Γιατί δεν αντέχω να βλέπω και να ακούω ψυχούλες που πονάνε; Τι ήταν αυτό Κατερίνα μου πρωινιάτικα;

Ελένη είπε...

πόσο δίκαιο έχεις; και πόσο εύκολα το ξεχνάμε; καλημέρα!

Maria Villioti είπε...

Αυτό προσπαθώ να κάνω...να βάζω τον εαυτό μου στη θέση του,να θυμάμαι. Δεν τα καταφέρνω πάντα, δεν θυμάμαι πάντα. Εξαιρετική η ανάρτησή σου Κατερίνα.Είναι αληθινή από την πρώτη ως την τελευταία λέξη. Τα μικρά μας ανθρωπάκια δεν απέχουν πολύ από εμάς, αρκεί να ψάξουμε λίγο μέσα μας. Να'χετε μια όμορφη εβδομάδα!

fish eye είπε...

ανατριχιασα!
τα εζησα σαν παιδι και προφανως τα εζησαν και τα παιδια μου, ολα αυτα τα ενοχικα που μερικοι δε σταματησαμε να τα κουβαλαμε, κι εκεινο το γελιο δεν επεστρεψε ποτε..

η ζωη, μια συνεχης προσπαθεια αμυνας και κυριως επιβιωσης!

:(

Κάλη και Κατερίνα από Ανθομέλι είπε...

Πόσο δύσκολες είναι οι ισορροπίες! Πόσο εύκολα παρασυρόμαστε! Πόσες φορές τα μαλώνουμε και τα πληγώνουμε! Βέβαια δεν υπάρχει περίπτωση να μην τα μαλώνεις και ποτέ, αλλά τουλάχιστον ας ελαττώσουμε τις φορές αυτές!
kathy by anthomeli

marianth είπε...

υπέροχη ανάρτηση Κατερινάκι!!!!θυμήθηκα μια ομάδα στην Κοινότητα με για την ενδοοικογενειακή βία. Ο Γ. περιγράφει σκηνές σωματικής βίας κάποιες άγριες νύχτες από τον οργισμένο πατέρα του.
Δεν θα ξεχάσω ποτέ το σχόλιο ενός αγοριού που και εκείνος έχει περάσει ανάλογες καταστάσεις αλλά ακόμα δεν ξέρει...
"Ε! κάτι θα έκανες και εσύ ρε Γ. για να σε χτυπούσε τόσο. Μήπως ήσουν άτακτος;"
Δεν είχε μάθει ακόμα πως τα παιδιά δεν φταίνε...

maya =^o^= είπε...

ο Πικάσο είχε πει πως του πήρε μια ζωή για να μάθει να ζωγραφίζει σαν παιδί...καλή εβδομάδα και καλή χρονιά πάνω απο όλα!!!!

Βενετία είπε...

Πόσο απαραίτητη η ανάρτησή σου... Με αφυπνίζεις... Κατερίνα μου καλή σου ημέρα!

Ερμιόνη είπε...

Βρε κορίτσι... τι συγχρονισμός είναι αυτός...
Σήμερα νιώθω την κούραση να με έχει καταβάλλει, νιώθω πολύ εκνευρισμένη και μου έρχεται να πάρω τη μικρή και να την κρεμάσω από την πόρτα...
Με έκανες να σκεφτώ και κυρίως να ηρεμήσω... Τώρα θέλω απλά να την πάρω αγκαλιά και να της πω πόσο την αγαπώ!
Σε ευχαριστώ πολύ!
Φιλιά πολλά!

Ανώνυμος είπε...

Πόσο αληθινά τα όσα περιγράφεις - στα μάτια των παιδιών ο δικός μας κόσμος φαντάζει τόσο διαφορετικός...

Νοερές αγκαλιές

syros2js είπε...

Νομίζω πως αυτή η ανάρτηση είναι από τις πιο συγκλονιστικές που έχω διαβάσει ποτέ...
Τα παιδιά (και όλοι μας βέβαια), πρέπει να μάθουν να είναι υπεύθυνα, αλλά ΟΧΙ μόνιμοι φταίχτες, θύματα ή ένοχοι...
Ένα μπράβο θα σου πω για όλα τα συναισθήματα κ' τις σκέψεις που μου ανατάραξες...
Φιλάκια!!!

Demi είπε...

Kατερίνα καλη εβδομάδα!
Τι υπέροχη αναρτηση και άκρως αληθινή!!!τα παιδιά δεν φταίνε σε τίποτα....εμεις οι γονεις αλλά και οι δάσκαλοι είμαστε υπέυθυνοι για την συμπεριφορά και τα συναισθηματα τους ...μετά μεγαλώνουν και δεν μας αρέσει οπως μας μιλάνε αλλά ποιος έχει δίκιο;αντε να το δεχθούμε.....

Μάλγαρη Ελένη είπε...

Αγαπημένη Κα, πόσο αληθινό! Είχα διαβάσει κάπου το παρακάτω και στο αφιερώνω :

Good moms have sticky floors,
messy ktichens, laundry piles,
dirty ovens and happy kids

Ελένη

mammy on line είπε...

Από τα υπέροχά σου!
Από αυτά που όλοι μας έχουμε νιώσει, που έχουμε σκεφτεί και που μας έχουν προβληματίσει.
Το μοιράζομαι...

lpower είπε...

Διαβάζω τα λόγια σου και νιώθω τα χέρια μου και τα πόδια μου να ... μουδιάζουν! Ο φόβος, η ενοχή, το "εγώ φταίω για όλα" είναι τόσο γνώριμο, τόσο έντονο, τόσο νωπό!

Όμως μετά από χρόνια, τη στιγμή που κατάλαβα την έννοια της "ευθύνης" (όπως γράφεις κι εσύ) ... σε αντίθεση με το αβάσταχτο αίσθημα της ενοχής ... το μικρό κορίτσι μέσα μου ..."ψήλωσε" και απελευθερώθηκε από το βάρος που δεν ήταν δικό του!!! Και ορκίστηκα ότι δεν θα ξεχάσω ποτέ!!! Η παιδική ψυχούλα αξίζει τον υπέρτατο σεβασμό και την ανιδιοτελή αγάπη! Το δικό μου παρελθόν δεν μπορεί να σβήσει ... όμως μπορώ να δημιουργήσω ένα καλύτερο παρόν για το δικό μου παιδί και τα παιδιά των αγαπημένων μου, τα παιδιά όλου του κόσμου! Και τις στιγμές που έχασα την ψυχραιμία μου ... ναι, παρασύρθηκα και πόνεσα κι εγώ ...πολύ!!! Όμως έχω τοοοοόση αγάπη μέσα μου ... που θα τα καταφέρω να επανορθώσω και να πω στον μικρού μου άγγελο που με κοιτά με τα μάτια ορθάνοιχτα ... "ΣΕ ΑΓΑΠΩ μικρέ μου θησαυρέ!!! Μαζί, θα προχωρήσουμε, μαζί θα μάθουμε ... με αγάπη και σεβασμό!!! Στο υπόσχομαι!!!

... σ΄ευχαριστώ Κατερίνα!!!!

lolipopfamily είπε...

Κατερινάκι......σ'αγαπώ πολύ

loulou είπε...

Ομορφο και συγκινητικό! πρέπει να το θυμόμαστε όταν είμαστε έτοιμες να φωνάξουμε για να .....επιβάλουμε την τάξη. Η αγάπη είναι το κλειδί..

Αννα είπε...

Το κείμενο σου θα ήθελα να το δώσω σε κάποιους γονείς....
Σίγουρα όλοι κάνουν λάθη, όλοι θα φτάσουμε κάποια στιγμή στα όρια μας, θα τα ξεπεράσουμε...Παιδιά δεν έχω αλλά όταν θα αποκτήσω θα κάνω και εγώ λάθη.
Δουλεύοντας με παιδιά έχω βέβαια την ευκαιρία να τα προσέξω όλα αυτά περισσότερο και όταν γίνω μαμά να κάνω όσο το δυνατό λιγότερα λάθη ( γιατί οκ λάθη θα κάνω)

θα ήθελα εδώ να πω και κάποια παραδείγματα που έχω ακούσει απο τα παιδιά μου ή και απο γονείς μπροστά στα παιδιά...

Μια μαμά έσκισε το πασχαλινό καλαθάκι που έκανε το πρωτάκι της γιατι δε μπορούσε λέει να βάλει αυτή τη βλακεια στο σαλόνι
Η ιδια έσκισε την καρτα για τα γενέθλια ΤΗΣ γιατί το παιδί είχε βάλει δυό ν στη λέξη γενέθλια

Ενα άλλο παιδί μου ΄ζητησε να μη διορθώνω τα λάθη αν μπορώ γιατί η μαμά της είπε πως αν ξανακάνει λάθος θα τη διώξει απο το σπίτι γιατί ο μπαμπάς και η μαμά ντρεπονται που είναι παιδί τους

Μια άλλη μητέρα είπε μπροστά μου στο παιδί πως "Χαζό είναι , χαζό θα μείνει, μην ασχολείστε μαζί του κ.Αννα. Το μεγαλύτερο μου λάθος είναι αυτόοοο ( το παιδί)

Και τέλος δε θα ξεχάσω το παιδί πρώτης δημοτικού που μου είπε "Ετσι και αλλιως γραμμένο με έχουν οι γονείς μου και η μαμά μου με φωνάζει μα@@@κα.
Παιδιά στεναχωρημένα, παιδιά που έχουν τόσο ανάγκη απο μια καλή κουβέντα και μια αγκαλιά...Παιδιά που έρχονται και μπαίνουν στην αγκαλιά σου και κολλάνε εκεί...

Και εκνευρίζομαι με τους συναδέλφους που δεν ακουν, δεν και αγκαλιάζουν, δεν ασχολούνται...

Νιώθω τύψεις που δεν έχω πιάσει καποιους γονείς να τους μιλήσω. Να τους πω πως το παιδί τους πληγώνεται...αλλά κολλάω. Μίλησα μια φορα και η μαμά πήγε στο διευθυντή να κανει παράπονα για μένα που ανακατεύομαι....
Και πολλές φορές τα ίδια τα παιδιά μου λένε "μη το πείτε σε κανένα κυρία, θα με δείρουν"

Σε ευχαριστώ για το όμορφο κείμενο σου

myStickland είπε...

Πάντα προσπαθώ να το θυμάμαι..Πάντα να είμαι όσο καλυτερη γίνεται..για εκείνες..τα πιο όμορφα δώρα στη ζωή μου!
''Είστε παιδιά αγάπης''συνέχεια τους υπενθυμίζω..
Τις αγκαλιάζω,τις γεμίζω φιλιά!
Και αν καμιά φορά είμαι κουρασμένη ή λίγο άδικη,ζητάω συγνώμη''δεν γεννήθηκα μαμά,αλλά προσπαθώ να γίνω μια απο τις καλύτερες''..αυτό τους λέω,με μια μεγάλη συγνώμη!
φιλιά Κατερινιώ..είσαι υπέροχη!

Νίκη είπε...

Χριστέ μου, μου έρχεται να βάλω τα κλάματα.
Όπου να'ναι θα γυρίσουν με το μπαμπά από το κολυμβητήριο, θέλω να'ρθουν γρηγορα, να τα πάρω μια αγκαλιά, να τους πω ότι τα αγαπάω...

Γερό το ταρακούνημα Κατερινα, ΕΥΧΑΡΙΣΤΟΥΜΕ

Christina V. είπε...

Κατερινάκι σ' ευχαριστώ! Πόσο δίκιο έχεις. Μου το 'κανες απόλυτα σαφές αυτό που πριν άκουγα σααν θεωρία για τις ενοχές. Μου ' ρχονται κλάματα. Πόσο τα πληγώνουμε κάθε μέρα. Σ' αφήνω με την ελπίδα... Φιλιά!

Admin είπε...

Κατερίνα μου, σου έχω δώσει πολλές φορές συγχαρητήρια για τις αναρτήσεις σου αλλά αυτή είναι μακράν η πιο αφυπνιστική, τουλάχιστον για μένα.. Μου έφερες στο νου πολλές άσχημες παιδικές στιγμές αλλά και για ακόμα μια φορά μου υπενθύμισες οτι το δίχρονο ανθρωπάκι που κάθεται τώρα στην αγκαλιά μου, πρέπει να μεγαλώσει γνωρίζοντας πάντα αυτήν την αλήθεια..
Οτι αυτό δεν θα φταίει ποτέ, σε όλα όσα έρθουν.. Σ ευχαριστώ και εύχομαι να μας χαρίσεις κι άλλα τέτοια κείμενα.
Βικτώρια

Lily είπε...

Σαν παιδί θα σου πω πως ναι. Έπιασες εντελώς το νόημα. Σαν μεγάλη κοπέλα πια (24ων) θα σου πω πως ακόμα δεν τα ξέχασα. δυστυχώς ποτέ δεν τα ξεχνάμε. Ελπίζω αν και όταν αξιωθώ να γίνω μάνα πάλι να μην ξεχάσω.
Έπιασες εντελώς το νόημα γλυκιά μαμά Κατερίνα. Μην το χάσεις. Δεν θα σου το ξαναθυμήσουν..

Tante Kiki είπε...

Τέλεια η ανάρτησή σου Κατερίνα μου κι έχεις απόλυτο δίκιο για όλα τα μικρούλικα ανθρωπάκια!!!

Dimitra•Counting SΜiLES είπε...

Κατερίνα πόσο καλά έκανες και έθιξες αυτό το τόσο λεπτό αλλά και σοβαρό θέμα για εμάς τους γονείς. Κόλλησα κολλησα κόλλησα! Αυτό το "Εμείς φταίμε γιατί γελούσαμε τόσο δυνατά…δεν κάνει να γελάμε τόσο δυνατά…δεν κάνει να γελάμε" με έλιωσε. Είναι μόνο παιδιά και εμείς καμιά φορά έχουμε τόσες απαιτήσεις. Πόση αλήθεια κρύβουν τα λόγια σου. Δεν έπρεπε να μας το γράψεις για να το σκεφτούμε, πρέπει να το έχουμε πάντα στο μυαλό μας. Συγκλονιστική ανάρτηση Κατερίνα, απλά συγκλονιστική.

Owl Mommy Βέρα είπε...

Κλαίω γιατί διαβάζοντας την ανάρτηση βρίσκω τους 2 εαυτούς μου μέσα..το παιδί και το γονιό. Πρέπει κάθε μέρα να προσπαθούμε να γίνουμε καλύτεροι γονείς. Ευχαριστούμε που μας το θύμισες.
Φιλιά κι αγάπη!

Όλγα Χατζηχρίστου είπε...

Νιώθω ένα μούδιασμα στα γόνατα, σφίξιμο στο λαιμό και απέραντες τύψεις ... δυνατά, σοκαριστικά και αληθινά τα λόγια σου, όσο κι αν ακούγονται σκληρά στα αυτιά μας γιατί είμαστε όλοι λίγο πολύ ένοχοι.
Ευχαριστώ...
Όλγα

Μαρία είπε...

Ολα σας τα κειμενα ειναι εξαιρετικα!! Πρωτη φορα σχολιαζω, γιατι οσα γραψατε αυτη τη φορα πραγματικα με συγκλονισαν! Ποση μα ποση αληθεια κρυβει και συναμα φωναζει αυτο σας το κειμενο..

Sheena Dimitriou είπε...

Πολύ δυνατή ανάρτηση! Στα μάτια των παιδιών όλα φαντάζουν διαφορετικά και τις περισσότερες φορές οι αντιδράσεις των γονιών διογκώνονται στα μάτια τους. Post που αφυπνίζει και ωραία στημένο. Μπράβο σου!

ioanna είπε...

Είμαι σε μια δύσκολη φάση αρκετά πιεσμενη και με πολύ άγχος .......
Σε ευχαριστώ πολύ μου θύμησες ότι τα παιδάκια μου δεν φταίνε καθόλου γι αυτό !!!
Σε φιλώ και σου εύχομαι να έχεις μια υπέροχη μέρα !

μαγδαληνιώ δια χειρος είπε...

Μα δε ξέρω πως τα καταφέρνεις και σε κάθε αναρτησή σου κλαίω!!!Σαγαπάω πολύ!Φιλάκια.

Λιζετα είπε...

Πολλες φορες ειχα ερθει στα ορια μου με το 3χρονο λατρεμενο μου διαβολακι που μου εχει παρει τον αερα και με κανει ο,τ θελει. Η ευκολη λυση που εδινα ηταν να υψωσω το τονο της φωνης μου, να αγριεψω και να γινω για λιγα λεπτα αυστηρη. Αλλαξα 180 μοιρες μετα απο αυτο το αρθρο.... και καθε φορα που επαναλαμβανεται η σκηνη της εκρηξης μου, μου ερχεται στο νου η εικονα του πελωριου ανθρωπου γονιου με το μικρο ανθρωπακι παιδι μας..... και κανω μια αγκαλια το μικρο μου διαβολακι, χαμηλωνω και του εξηγω με ηρεμια και ψυχραιμια.... Σας ευχαριστω πολυ

Parents Land Gr είπε...

Tα παιδιά πληγώνονται πολύ εύκολα. Και δεν ξεχνούν. Ακόμα και αν τους πούμε ότι δεν φταίνε γαληνεύουν για λίγο. Χρειάζεται να τους το θυμίζουμε συνέχεια και να νιώθουν την αγάπη μας κάθε στιγμή.

Mamaggela είπε...

Συγκλονιστικό!!
Μην σταματάς, συνέχισε να μας καθηλώνεις!
Πολύ δυνατό κείμενο! Το έχω διαβάσει πάνω από 5 φορές!!!
Σε ευχαριστώ!

Κάλη και Κατερίνα από Ανθομέλι είπε...

Η ανιψια μου έλεγε τον γίγαντα... ντίνταντα! Έτσι με είδα κι εγώ διαβάζοντας τα λόγια σου. Ενας ντίνταντας, ένας Γολιάθ που του αρκεί μια μικρή πετριά από τον μικρό Δαβίδ για να ισοπεδωθεί. Πόσο καιρός άραγε πέρασε από τότε που ήμουν κι εγώ Δαβίδ... πολύ λίγος αλλά αρκετός για να ξεχάσουμε πως νιώθαμε τότε!!! Η προσπάθεια να γίνεις ένα καλός γονιός πολλές φορές κρύβει παγίδες που σε μετατρέπει σε ντίνταντα! Ευχαριστώ που με τις εικόνες σου μου θυμίζεις να προσπαθώ καθημερινά να είμαι κι εγώ Δαβίδ... πλάι στο μικρό μου Δαβίδ!!! (προσφάτως διάβασα κι ένα κείμενο " Οι φωνές είναι το νέο ξύλο". Με στιγμάτισε. Δεν φωνάζω συχνά στην Μελίτα γιατί δεν είναι μέσα στις αρχές μου... αλλά δεν το κρύβω ότι το έχω κάνει. Σημαία μου από δω και πέρα το άρθρο αυτό και η ανάρτησή σου! Σε ευχαριστώ ξανά!!! Callie by Anthomeli

princess είπε...

Κατερίνα μου είσαι η πιο υπέροχη μαμά του κόσμου!!!!!!!!!! Σ' ευχαριστώ που μου έδωσες ένα μεγάλο χαστούκι για να ξυπνήσω! Σ' ευχαριστώ που μου θύμησες ποιο είναι το καθήκον του γονιού απέναντι στο μικρό πλασματάκι που τον κοιτάζει κατάματα με την καθαρότητα της ψυχούλας του! Σ' ευχαριστώ που με βοηθάς να γίνω καλύτερη μητέρα! Σ' ευχαριστώ... Σε αγαπώ πολύ!!!

Ανώνυμος είπε...

Ευχαριστώ.....
Μαρία

TinaA είπε...

Υπέροχο κείμενο! Αν φέρναμε πιο συχνά στο μυαλό μας τον εαυτό μας παιδί, θα γινόμασταν καλύτεροι γονείς.

Αγγελική είπε...

Το να κρατάς τις ισορροπίες είναι το πιο δύσκολο πράγμα. Να 'σαι καλά, Κατερίνα !

Ελπίδα - two boys and hope είπε...

Δεν μπορώ να σταματήσω τα δάκρυα...Να ένα μάθημα για όλους μας..Θα το θυμάμαι αν και θα προσπαθησω να μην το χρειαστώ..πολλά φιλιά.ευχαριστώ

Unknown είπε...

Απλά μαγική ανάρτηση, εύχομαι και εμείς σαν νέοι γονείς σε 2 μήνες να μην κάνουμε ποτέ το μωράκι μας να νιώσει ότι φταίει !!! Από μια μέλλουσα μανούλα !!!

My Lovable Baby (by Daeira mommy) είπε...

Η ανάρτησή σου απλά συγκλονιστική! Το κείμενο είναι πολύ δυνατό και το μήνυμα που αφήνει ηχηρό.

Από όταν έγινα μάνα, υποσχέθηκα στον εαυτό μου ότι θα προσπαθήσω να μην πληγώσω ποτέ το παιδί μου με λόγια, με πράξεις. Και λέω 'προσπαθήσω' γιατί ως άνθρωποι έχουμε και αδυναμίες και πολλές φορές συνειδητοποιούμε εκ των υστέρων τις συνέπειες των πράξεων μας και προσπαθούμε ΤΟΤΕ να επανορθώσουμε.
Σε ορισμένους όμως ανθρώπους αυτή η συνειδητοποίηση δεν έρχεται ποτέ. Αντιμετωπίζουν τα παιδιά τους ως άβουλα αντικείμενα και δεν κατανοούν ότι τα παιδιά και καταλαβαίνουν και επηρεάζονται από αυτές τις συμπεριφορές. Δεν τους παρέχουν αυτό το αίσθημα συναισθηματικής και ψυχολογικής ασφάλειας που όλα τα παιδιά χρειάζονται στα πλαίσια της σωστής/υγιούς ανάπτυξής τους. Και μετά αναρωτιόμαστε γιατί η κοινωνία είναι έτσι. Αφού όλα ξεκινούν από την οικογένεια και δυστυχώς δεν έχουν όλες οι οικογένειες την ικανότητα/ γνώσεις/ θέληση να επενδύσουν στην σωστή ψυχοπνευματική ανάπτυξη των παιδιών τους (αυτή είναι η ταπεινή μου άποψη).

Συνέχισε να γράφεις έτσι δυνατά και όμορφα! Ξέρεις ότι πάντα σε διαβάζω ακόμη και αν κάποιες φορές μπορεί να μη σχολιάσω.

P.S. Κατερίνα, σε ευχαριστώ πολύ για το όμορφο σχόλιο και την ευχή που μου άφησες με αφορμή τα πρώτα "γενέθλια" του My Lovable Baby. Σου έχω απαντήσει στο blog μου.

Unknown είπε...


Τα παιδιά δεν ξεχνούν,όπως δεν ξέχασα κι εγώ..

Τα παιδιά διογκώνουν τους φόβους και τις αγωνίες τους,όπως έκανα κι εγώ..

Πέρασαν πολλά χρόνια για να μπορέσω να συγχωρήσω και να ενηλικιωθώ..

Και από τότε που΄γινα μαμά παλεύω
να μην κάνω τα ίδια λάθη..

Σ ευχαριστούμε Κατερίνα, συνέχισε να μας εμπνέεις

Rena Christodoulou είπε...

ΝΑ ΕΙΣΑΙ ΚΑΛΑ ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΜΟΥ!!!!!!
ΝΑΞΕΡΕΣ ΠΟΣΕΣ ΦΟΡΕΣ , ΑΝΑΡΩΤΗΘΗΚΑ ΕΓΩ, ΤΙ ΔΕΝ ΕΚΑΝΑ ΚΑΛΑ ΚΑΙ ΣΕ ΠΟΣΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΕΦΤΑΙΞΑ!!!!!!
ΔΥΣΤΥΧΩΣ ΜΑΘΑΙΝΟΥΜΕ ΟΤΑΝ ΕΙΝΑΙ ΠΙΑ ΑΡΓΑ!!!!!
ΜΑΚΑΡΙ ΝΑ ΔΙΑΒΑΣΟΥΝΕ ΠΟΛΛΟΙ ΑΥΤΗ ΣΟΥ ΤΗΝ ΑΝΑΡΤΗΣΗ!!!!!!
ΠΟΛΛΑ ΦΙΛΙΑ!!!!!1

StrangeEmily είπε...

Υπέροχο ποστ, μου έδωσε μια καλή σκουντιά...

Ανώνυμος είπε...

- cialis online
--- [url=http://buycialisonline-us.com/#90598]cialis online
[/url] http://buycialisonline-us.com/#53768 - buy cialis

χαρα είπε...

δεν εχω ξαναδιαβασει το blog σου..ισως τυχαια μια φορα...απο σημερα θα το διαβαζω καθε μερα...σε ευχαριστω για αυτο το υπεροχο κειμενο

skouliki είπε...

καλησπέρα, πανέμορφο και ωραίο το κείμενο που ποσταρισες, σε ευχαριστώ για τις ωραίες σκέψεις που μοιράστηκες μαζι μας

Unknown είπε...

Φοβερή ανάρτηση, κλαίω απο χαρά, γιατί είμαι μαμά 2 αγοριών, και όπως όλοι στην καθημερινότητα μας ζούμε στιγμές οπως αυτές που περιέγραψες Κατερίνα μου, εγώ νιώθω τύψεις πιο πολύ για τον μεγάλο μας γιο,καθώς τον εχουμε αδικήσει και τον έχουμε μαλώσει πολλες φορές χωριςσοβαρό λόγο, στο δευτερο παιδι ολα είναι πιο ευκολα καιέχουμε αναγνωρίσει τα λάθη μας, χαιρόμαστε πιο πολύ τα παιδιά μας και περνάμε πιο πολύ χρόνο μαζίτους... Το λάθος μας είναι που δεν μπορούμε να ακούσουμε την ψυχή των παιδιών μας που φωνάζει, αλλα και μόνο που γίναμε γονείς είναι ένα πολύ καλό βήμα για να γίνουμε καλύτεροι ανθρωποί!!!

Ανώνυμος είπε...

Με ταρακούνησες,μου θύμισες,με προβλημάτισες..Σε ευχαριστώ!!

mkoutroumpas είπε...

Ίσως το πιο ισχυρό, βαθύ και βασικό αίτιο για τα προβλήματα που αντιμετωπίζουμε σήμερα ως κοινωνία (έλλειψη στοιχειώδους σεβασμού προς το συνάνθρωπο, εκφασισμός της καθημερινότητας, ηθική και αξιακή κατάπτωση) και τα οποία με τη σειρά τους οδήγησαν μεταξύ άλλων ΚΑΙ στην οικονομικοκοινωνική μας κρίση.

tsompanis είπε...

Σε ευχαριστω

Ανώνυμος είπε...

Ειλικρινά καλό και πέρα έως πέρα αληθινό. Ευχαριστούμε!

Tessie είπε...

Καλώς σε βρήκα!!! Η αφορμή είναι το νέο σου βιβλίο και η ανάρτηση που έχει κάνει η Γιάννα από το "Όταν γεννήθηκα ξανά".
Πόσο δίκιο έχεις... Είναι απίστευτο ότι ξεχνάμε ότι έχουμε να κάνουμε με μικρά πλασματάκια που προσπαθούν να μάθουν τον κόσμο και εμείς με τις δουλειές μας και το συνεχές άγχος προσπαθούμε να τα προλάβουμε όλα. Έλα που δεν γίνεται, πρέπει να βρούμε μια ισορροπία. Υπάρχουν φορές που φωνάζω στον μικρό μου, 27 μηνών, να κάνει κάτι μόνο και μόνο να μπορέσω να κάνω κάτι άλλο εγώ μετά από αυτό. Σε ευχαριστώ για το υπέροχο κείμενο σου. Θα προσπαθώ να το έχω στο μυαλό μου.

kostas είπε...

15Αυγουστος .....εσπασε η τρισημιση χρονων κορη μου την πορσελανινη φλυτζανα της γιαγιας της .Ειμασταν μονοι μας και την ειχα στειλει να φερει το αγαπημενο της παιχνιδι .Ακουσα το θυρυβο και πηγα γρηγορα κοντα της .Μπαμπα ηταν πανω στο κουτι μου αποκριθηκε .Γελασα απο μεσα μου και φυσικα μονο χαμογελο ειχα να της δειξω στο προσωπο μου .Γελασα απο μεσα μου επειδη η μικρη μου αποποιηθηκε την ευθυνη της , καθως η προσοχη της ηταν στο παιχνιδι της και μονο .Δε σκεφτηκε να μετακινησει την φλυτζανα .Επισης , η γιαγια της θα επρεπε να ειχε τοποθετησει τη φλυτζανα στο νεροχυτη , αφου ειχε πιει ηδη το τσαι της , και να μη την ειχε αφησει πανω στο κουτι του παιχνιδιου . Μη στεναχωριεσαι κορη μου της ειπα .Θα το σκουπισει ο μπαμπας και δε θα πουμε τιποτα στη γιαγια .Δε φταις εσυ , η γιαγια ξεχασε τη φλυτζανα .Αμεσως η θλιψη και ο φοβος στο προσωπο της εγιναν χαμομεγελο .Πηραμε μετα το παιχνιδι και βγηκαμε στην αυλη .Ακομα εγω εχω μια ενοχη .Δεν ειπα τιποτα στην κορουλα μου στο να ειναι προσεχτικη την επομενη φορα .Αν βλεπει οτιδηποτε αλλο πανω στο παιχνιδι της να το μετακινει προσεχτικα στην ακρη . Φυσικα η γιαγια ακομα να το καταλαβει . υγ: το παιχνιδι ηταν ενα σκακι .Της αρεσει να παρατασει τα πιονια .

Unknown είπε...

Πολύ καλό👍